Blog 18

Hallo allemaal 🥚🌸🏝🏘🇧🇶🐣🐥🐔🌞🌸🥚

Paaszaterdag 20 april jl. vlogen we terug na Bonaire met een overstap in Aruba na een heerlijke week in Nederland.
We vertrokken donderdag 11 april jl. en kwamen vrijdag 12 april jl. aan in Nederland/Voorburg. Ruud moest voor het werk en ik ging gezellig mee.

Het voelde beslist niet vreemd, de huizen wat dicht op elkaar misschien in onze straat en verder net alsof ik na een lange vakantie weer thuis was. Al snel op de fiets de eerste nodige boodschappen doen en verder een rustige avond. Het komende weekend hadden we wel wat te ondernemen en de dagen daarna niet minder! Een kort verslag hiervan als volgt:

*Ik had op de zaterdag 13 april jl. een jaarlijks terugkerend reünietje met nog 7 meiden van de KLOS(Kleuterkweek) dit keer in Roden. Een prachtig vrijstaand huis met een groot weiland waar herten en ander natuurschoon te ontdekken viel. 
Het was wel behoorlijk koud met hagel en wind, regen en natte sneeuw maar toch deerde het mij niet na de warmte van Bonaire. Tegen koude kun jij je kleden, tegen warmte niet. Dus...na lange tijd weer de lange broek aan, iets met lange mouwen, dikke jas, muts op de kop, sjaal om en handschoenen! Gewoon heerlijk zoveel frisheid om het hoofd.
Het weer was apart voor mij besteld zo werd mij verzekerd door de vriendinnen en het was goed besteed aan mij.
Ik kon dat zeer waarderen en kon daarvan genieten evenals ons bezoek aan het museum “ Havezate Mensinge” in Roden, waar we een tentoonstelling bezochten van Henk ???.  Vooral stillevens, altijd knap hoe ze dat zo scherp en levensecht doen, maar niet mijn favoriete schilderkunst.

*Samen met een huurauto naar het noorden ,Ruud ging cultuur snuiven, stad Groningen in boeken-platen-kleding😂zaken waar wellicht nog iets te scoren was en een basketbal🏀maatje ontmoeten in  de Stad.

*Daarnaast heerlijk en uitgebreid geluncht, dit alles voor-& bereid door onze gastvrouw, tussendoor veel herinneringen ophalen, elkaar horen hoe het met een ieder van ons gaat en wat ons zoal bezig houdt in het leven van alledag. Gesprekken in de ernstige, maar ook in een ontspannen sfeer, waarbij we uiteraard met elkaar als bakvissen konden lachen met  een fikse dosis humor! Dat kan en mag als je reeds een slordige 50 jaar weet van elkaar hebt. Ja, jullie lezen dat goed, want het begon allemaal op die KLOS als16 jarigen! Inmiddels is iedereen met prepensioen en bijna aan de AOW toe!🤓En enkelen reeds omgeven door een stel kleinkinderen.

*Later op de dag door naar Utrecht voor een bruiloftsfeest van de jongste telg uit het gezin van drie meiden van dierbare vrienden, die we hun hele leven al kennen. Niet wetende dat wij zouden komen, bleek de verrassing goed geslaagd! Het was heerlijk om iedereen op deze manier weer eens te zien en bij te praten met het bruidspaar in het middelpunt.

Wel daarna van Utrecht weer naar Voorburg en lekker in je eigen bed slapen en op de zondagochtend ontwaken.
Lekker zonder klamboe, geen muggen, onder een dekbed, balkondeuren open, zodat een koude wind langs je gezicht streek. Dan draai je je met genoegen nog een keertje om.

*Op de zondag naar Nijmegen, familiebezoek en de presentatie van het boek” Lopen met jouw benen” een verslag over 10 jaren loopplezier van de GR 5 van Hoek van Holland naar Nice van de broer van Ruud.

Titel van het boek was ontleend aan de uitspraak van de zoon, die als 2 jarige op de nek van zijn papa, ooit op een dag, een stuk meeliep en deze uitspraak deed het menneke op dat moment.

Daarna ging ik met de trein door naar Sauwerd en Assen voor verjaardagen van mijn oudste zus en jongste broer.
Ruud ging de huurauto inleveren en de maandag 15 april moest er gewoon worden gewerkt.

*Maandagavond thuiskomende(via Hoogeveen waar ik o.a ging lunchen met 2 lieve meiden) van een intensief weekend gingen de pootjes wel omhoog, want mijn enkelblessure stak toch weer een beetje de kop weer op.

*Dinsdagochtend 16 april een strandwandeling en lunch op Kijkduin/Den Haag met prachtig zonnig weer met een vriendin en daarna in de namiddag traditiegetrouw en als vanouds een stel vriendinnen, (tevens oud collega’s) aan de Hoekenburglaan.
Dit alles onder het genot van een hap en een slok elkaar zien 👀& horen👂🏾👂🏾& bijpraten👄!
Dat geeft wel enige voldoening en plezier met elkaar!

*Woensdag 17 april jl. met Tilburgse vriend fietsen (ik weer eens op mijn racefiets) en naar het gemeente-& fotomuseum in Den Haag. Tentoonstelling van de fotograaf Erwin Olaf, een aparte en biesundere man net al zijn foto’s, video’s en andere kunstwerken. Zeker de moeite waard. En in de avond met de 2 mannen (Ruud inmiddels thuis van een drukke werkdag gezamenlijk de door mij bereide maaltijd nuttigen. Ook altijd een heerlijk traditioneel en gezellig gebeuren, zeker minimaal 3 x per jaar.

*Donderdag 18 & Vrijdag 19 april jl. het lijf toch maar in de revisie gegooid met halfjaarlijkse  bezoeken aan de tandarts, therapie voor de rug en gelijk mijn voet/enkel meegenomen in de massage, hetgeen een forse irritatie is van het spierweefsel aan de botten. Een paar oefeningen erbij en tot slot de pedicure , zeer luxe aan huis en wel erg prettig.

Tussendoor even aanwaaien bij enkele buren, die ons huis goed in het snotje houden en op kraambezoek bij de pasgeboren Casper en onze nieuwe naaste buren. Wij gingen naar Bonaire en zij kwamen naast ons te wonen. Dus elkaar even wat meer leren kennen was prima op deze manier.

*Nog in de buurt van mijn school in Den Haag 2 bezoeken gedaan, waaronder een gezin (ook van school) met het 5e kind werd verblijd 3 maanden geleden en een gezin, waar ik vanaf het begin contact mee heb en daardoor een beetje als familie voelt.

In de avond nog even aanwaaien bij onze (volwassen😂)🙏 “Nepal kinderen” 🙏, ( in Nepal dacht in een winkeltje de eigenaar dat zij onze kinderen waren, we zeiden zo oud zijn we nou ook niet weer)die bij ons om de hoek wonen. Erg gezellig & fijn om hen te zien, nu eens niet dik ingepakt zoals in Nepal 3 weken lang, maar in een luchtige outfit bij bijna zomerse temperaturen in hun tuin.

Al met al lijkt het veel al die bezoeken voor een buitenstaander, maar het was goed gepland en er zaten meer dan genoeg rust-& geniet momenten
in alle ondernemingen, tenminste zeker voor mij.

Dan is de week zomaar voorbij gevlogen, het huis weer op orde, was ik toch blij dat we “samen” de deur achter ons dicht trokken en waren in een uur tijd met de taxi van huis naar Schiphol t/m in de hal achter de latte Macchiato en met zo veel drukte op de weg als op Schiphol was dit nog nooit gebeurd. Bij de douane werden we aangezien voor de kinderen van een bejaard Amerikaans echtpaar dat voorrang kreeg, dus wij konden mee. Dat scheelde minstens 15 minuten!
Bij de paspoortcontrole werden we ook snel doorgelaten om automatisch het paspoort te laten controleren. 
Het ging allemaal zo snel dat we er beduusd van werden.🤭
En we gingen om 12.30 uur in een 9,5 uur durende vlucht ✈️van Amsterdam naar Aruba, overstappen, een uur wachten en dan in een klein halfuurtje naar Bonaire. Weer 6 uren terug in de tijd en kwamen we veilig en goed aan bij Aleksandrit 22. Het voelde goed om hier weer terug te zijn en ook een beetje thuis.🌵🕶🦎🐢🐠🐬🌴
We troffen alles in goede staat aan, alleen het zwembad was tot de rand toe vol met water, nog even een raadsel hoe dit is gebeurd.
Toch laat ik mij wel even letterlijk glijden in het zilte nat, anders zou het water over de rand klotsen. Na zo’n reis van totaal 12 uur inclusief stop,is het echt heerlijk om de kleding van je lijf te stropen en zo de plomp in te gaan, waarbij het water heel zacht en zelfs een beetje lauw aanvoelt. Een weldaad voor de huid.

Paasdagen,  enige dagen vrij. Fietsen en een bezoek aan een groentekwekerij, we doen het plaatsje Rincon aan. Vakantie tot 1 mei en toen toch nog twee dagen , de donderdag en vrijdag naar school. Dat voelde toch een beetje ontregeld voor de rest van de week.
Vrijdag 2 mei is “ Dia di (de dag van) Rincon” op school omdat op de echte dag de school vakantie had. Een feestelijke gebeuren met velen in traditionele kledij, ook de leerkrachten. 
Het was ter ere van van Rincon. Het doel is dat de bewoners van Rincon hun cultuur, de tradities en hun geschiedenis van Rincon(de oudste plaats van Bonaire) konden uiten door het de mensen te laten zien. Ook was er de gelegenheid om zaken te doen, verkopen van typische gerechten geitenvlees, leguaan, vis en speciaal o.a.”bachibachi” normaal niet voor de consumptie.
Een gerecht van verschillende stukken van de geit, maar tegenwoordig een delicatesse. Nog niet tegen gekomen.🤣

Fietstassen op de mountainbike hoort eigenlijk niet, maar ik heb ze wel nodig voor als ik naar school ga, de sportschool ga en soms nog wat kleine boodschappen kan doen door de week, die we op de zaterdag met de auto zijn vergeten. Ik ben zo wel een herkenbaar verschijnen op het eiland.Niemand rijdt er zo en de mountainbike is ook nog eens knaloranje.

Donderdag 2 mei weer school. Thema Circus, Afrika en Kunst, daarnaast op de woensdag de 9e mei jl. de “ 👑Koningsspelen, maar eigenlijk ook een goed dichtgetimmerd plan voor een alternatieve sportdag onder het mom van de 👑Koningsspelen!

Moederdagcadeau. De stress is voelbaar bij de collega’s en ik help waar ik kan met een aardig en lief moederdagcadeau & vers in een van de kleutergroepen en iedereen blij. Bij vaderdag waren we er eerder bij, zodat het allemaal wat soepeler verliep voor iedereen.

Start eerste salsa dansles op woensdagavond van 19.00-20.00 uur, in een serie van 7 x. Inmiddels hebben we  de 6 lessen gehad. Voor Ruud geen dansliefhebber was het echt grensverleggend, maar wel met plezier, maar het was op het laatst best ingewikkeld en met een gebroken rib zijn sommige draaiingen binnen de salsa verrekte pijnlijk , waardoor het wel enige inspanning vergde. Een vervolg op de salsa lessen in september as is nog de vraag. Eerst maar blijven oefenen op speciale zaterdagavonden ( 1x in de maand) georganiseerd voor de salsadansers. Je ziet daar staaltjes van danstechnieken en snel....zover komen we nooit. Dat hoeft ook niet, we zijn goed op weg.

Moederdag 12 mei 2019 inbraak ...de zaterdagavond daar voor concert van verschillende muzikanten in het centrum Kralendijk in the open air! Rond de klok van 23.15 uur weer bij huis.
We komen bij het huis en alles is donker, terwijl we alle lichten hadden laten branden, zowel binnen als buiten. Alleen in de slaapkamers niet en daar brandde nu wel volop licht. Er klopte iets niet en dat bleek al heel gauw!
In alle ruimten van het huis was het een grote puinzooi, kasten, deuren, laden alles opengetrokken en de inhoud veelal op de vloer gemikt. Waardevolle spullen zoals  IPads, mobiele telefoons, portemonnee, spullen met toch een aardige emotionele gevoelswaarde voor mij , zoals vele sieraden van mij horloges, vele armbanden, enkelbanden, kettingen en ringen, o.a. uit India/Nepal, alsmede gouden / zilveren sieraden uit familiebezit werden ineen oogopslag gemist. Erg boos, ook verdrietig om datgene wat in 2 uurtjes tijd was gebeurd. Het huis waar we ons zeer goed, fijn, vertrouwd en veilig voelden heeft hierdoor wel een deuk opgelopen en dan die hele rompslomp daarna van formaliteiten, invullen formuleren, achter dingen aan moeten, etc, etc.
Meteen politie ingeschakeld, die om 23.45 uur nog op de stoep stonden om ons verhaal op te nemen en op Moederdag werden er foto’s gemaakt, waar de inbraak was gebeurd en foto’s voor eventuele vingerafdrukken.
Het heeft niets opgeleverd, alleen nu is het huis nmeer beveiligd met camera’s, lampen, die aanfloepen bij beweging en oorverdovend afgaand geluid bij binnenkomen van de woning zowel voor als achter. Een kluisje is aangeschaft en geplaatst Een vette poster aan de buitenmuur bij het hek” Beware of the dog” en af en toe hebben we een leenhond.

We hopen dat het zoden aan de dijk zet.

Een oppas kind, ( ja, dat deed ik een paar keer op de vrijdag, 4 meiden, 5 t/m 11 jaar, een beetje reuring in huis erg prettig en collega’s van Ruud waren er reuze mee geholpen) een lieve meid van 9 jaar zei tegen mij:” Jullie bereiden je helemaal voor op de volgende inbraak!” Humor, dat wel, maar ik hoop het niet.

Guardian walk op de zondag 19 mei jl. ren-looptocht van 12,5 km. Het aardige van dit lopen is dat het overgrote deel lokale mensen zijn net als bij “vlieger wedstrijden” in de middag waar het hele gezin aan meedoet, van piepkleine tot levensgrote vliegers. “Kontest di fli” Dan ben ik helemaal in mijn sas, vooral als je bij beide evenementen ook nog een beetje contact hebt met de lokale mensen.

De laatste tijd vliegen hier kleine zwart/ gele vogeltjes naast kolibries naar binnen. Later kwam ik er achter dat ze door de openstaande luiken in de logeerkamer naar binnen vlogen en soms de weg niet terug konden vinden. Ik kon gelukkig een keer zo’n mooie kolibrie met mijn handen omvatten en naar buiten leiden, wegvliegend de vrijheid en ruimte tegemoet. Heel biesunder zo’n klein warm lijfje te voelen in mijn niet al te kleine knuisten. De luiken meer dicht gedaan, zodat de vogeltjes er niet meer door heen vliegen.

Washington Parc, zondag 26 mei jl. ik heb het vast al een keer genoemd in een van de vorige blogs, een prachtig beschermd natuur gebied, van rotsen, zee met hoog opspattende golven, bruisend zeewater, mooie plekken om te snorkelen en te zwemmen, cactussen, heel heel veel, overal paden met lichte stijgingen en dalingen, uitgestrekt gebied zo nu en dan met boeiende luchten van helder blauw en zonnig t/m enige bewolking met een grijs tintje en bijna (nu nog wel in deze maanden) altijd wind van een bries tot een stevige wind.
Onder deze omstandigheden gingen we van het werk van Ruud met 18 personen, waarvan 16 mannen en twee vrouwen (ik was er eentje van) 30 km fietsen op de mountainbike een rondje (de  lange route meerdere keren met de auto gedaan met bezoek) Washington Parc op een zondagochtend, start om 8.30 uur. Het was een prachtige, maar ook pittige belevenis. Het is geen geasfalteerde route, maar met zand, gruis, stenen, keien en kuilen.
Daar moet je al klimmend en dalend je weg vinden en op het goede moment zowel bij klimmen als dalen schakelen.
Ik heb het er niet slecht afgebracht, maar het was wel door bikkelen af en toe en behoorlijk zweten, want de temperatuur stijgt alleen maar.
Het laatste stuk liep voor Ruud minder aangenaam af bij een forse daling.
Een botsing met een collega, die niet meer op tijd kon remmen en waarbij een reeds stilstaande Ruud onder aan het bergje, een schouder fors in zijn rug kreeg. Pats, dat voelde hij wel tot grote schrik van desbetreffende collega( die aan bodybuilding deed😇)Resultaat een gebroken 10e rib, erg pijnlijk. Dat bleek maandag na huisarts, ziekenhuis, foto’s gemaakt en ingetaped. Pijnstillers, duur 4 tot 6 weken en verder kunnen ze er niets aan doen...Enige remedie rust.
Ook dat gaat nu wel beter en trouw oefeningen blijven doen.

Soms hoor je wel als men terugkeert uit den vreemde:”Het waren tropenjaren” 🤣Dat gevoel heb ik niet, want deze situaties kunnen overal gebeuren en zijn niet typisch iets van de Carribean, vind ik. Kleine noot,daar denkt Ruud wel anders over,maar ja hij had ook de gebroken rib en moest al het papierwerk voor de verzekering en nieuwe passen doen.

Dan gaat Ruud voor het werk een week naar Nederland. Dat voelt toch niet heel erg lekker. Auto maar voor het huis laten staan, dat geeft een veiliger en rustiger gevoel, dan dat de auto er niet staat. Ten eerste wel een erg lege plek als de auto er niet staat en ten tweede het geeft aan er is niemand thuis net als we op dat moment dat we even weg waren.
Honkbalknuppel naast het bed, met extra sloten goed afsluiten, een hondenbak, bot en speeltjes voor de leen hond op het terrein,  aan de buitenkant op het hek een poster “beware of dog” en een alarmsticker, om de beveiliging aan te geven die in iddela was aangelegd,daarmee hopen we dat het rustig blijft. Het liep goed die week, alhoewel ik heel licht sliep en vele geluiden hoorde die me anders totaal niet uit de slaap halen.

In Nederland nam Ruud nog enkele alarm apparaatjes mee voor binnen met een enorm hard geluid als je erlangs loopt en een altijd aan & uitgaand lichtje buiten aan de voorkant aan de muur.
Ik voel me daardoor wel prettiger en met een leen auto van de buren op de carport als Ruud later wederom een paar dagen weg gaat via Curacao naar St.Maarten voor een conferentie.

Nu zitten we in de laatste schoolweken. Vrijdag 5 juli as de laatste schooldag. Inmiddels symbolisch afscheid genomen van enkele collega’s, die terug gaan naar Nederland Dat is ieder jaar wel het beeld hier op Bonaire/op school. We hadden een erg gezellig teamuitje, een heerlijke uitgebreide Indische maaltijd op school, daarna in groepen uiteen met verschillende opdrachten, die vervuld moesten worden in het centrum van Kralendijk. Via de app dmv foto’s en filmpjes werden de opdrachten vastgelegd en verstuurd via de app naar het team in de school. Een opdracht kon zijn:
* Geef aan een onbekende 3 complimenten. Twee meiden aanschieten en inmetselen aardigs over de outfit gezegd.
*Plak een sticker op het hoogste punt, dat werd dus acrobatisch stuntwerk.
*Vraag een onbekende om een van jullie groep 100 meter te dragen.
Ik was de gelukkige en een stoere meid droeg mij met gemak.
* Vraag aan onbekenden 10 handtekeningen en ga zo maar door.
Er werd veel gelachen en uiteraard kom je op de vrijdagavond altijd wel gezinnen van school tegen. Dat was voor hen wel een verrassend moment.
Daarna door naar het strand voor de vertrekkende collega’s en werd ik in het algemene praatje van de directeur nog even in het zonnetje gezet, waaruit blijkt dat men blij is met mijn vrijwilligers activiteiten in de groepen 1-2-3.
Dat doet je dan toch wel goed, maar ik ben ook blij met het werk dat ik doe.
Beloond met een eetbon bij een goed bekend staand restaurant, hetgeen we bewaren voor een speciaal moment.
Uiteten doen we bijna nooit zomaar, ik vind koken namelijk erg prettig en zie het ook als ontspanning, altijd al gedaan.

Onze laatste te vermelden activiteit was op zondagochtend 23juni jl. vertrek 7.00 uur in de ochtend, bij narijden geen 25 ,maar 32 km fietsen voor “Ride for roses” ter bestrijding van kanker in het algemeen. Ook kon je over verschillende afstanden zwemmen en lopen of zelfs een combi daarvan.
Het aardige hiervan is ook weer dat er een mix van deelnemers is Bonairianen en Nederlanders, permanent wonende of expats, dat maakt niet uit.

Jullie zullen wel gemerkt hebben dat we naast ons werk hier ook zeker de sportieve kant en het in beweging blijven niet vergeten, al heb ik daar niet zoveel last van dat ik teveel ( stil) zit, maar een kantoorbaan is toch een ander verhaal.

TOTSLOT:
Onze zomervakantie is 3 weken naar Colombia, dus geen Nederland en ook geen Vierdaagse van Nijmegen. Volgend jaar wellicht weer.Familie van de buren komen in ons huis en dat is wel prettig ,dan is het bewoond.

Bij deze hopen we dat iedereen het werk, de school goed en positief af kan ronden! Een heerlijke, fijne ontspannen vakantie waar dan ook zal hebben. En voor de (pre) gepensioneerden ga verder met datgene wat je doet zoal op de dag, in het ritme van de week, hetgeen plezier brengt en voldoening geeft.

Wij melden ons wel weer nadat het ritme weer enigszins “normaal” is na de vakanties.

Veel warme grt’n uit de Carribean, Bonaire waar je eigenlijk 24 uur per dag buiten kunt zijn, waarbij ik de ochtenden en de avonden het meest aangename vind. Het soms zelfs fris te noemen is op die momenten ,daar de wind best fors is en er regelmatig hier de bloempotten omwaaien, ondanks dat er in de potten grote stenen liggen ter verzwaring.

Ruud & Oda

Zondag 23-06-2019