De allerlaatste,nr 24 vanuit Voorburg

Lieve blogvolgers......

Ja, de allerlaatste blog met weemoed en pijn in mijn 💙en de afsluiting van 3 jaar wonen & werken op Bonaire, een zeer goede en bijzondere fase in ons beide leven van alledag. Een belevenis, die we allebei wat ons werken betreft anders hebben ervaren. Wat het mooie eiland Bonaire zelf betreft liepen we allebei warm voor hetzelfde, hetgeen we vonden in lopen, fietsen, de sport,autotochtjes rondom het eiland, zwemmen, snorkelen, zon, zee & strand,paardrijden en niet op de laatste plaats met vluchten in de lucht KleinBonaire /Bonaire en later Klein Curacao/Curacao, wonderschoon. In de vorige blogs hebben we daar uitgebreid over verteld. 

Inmiddels is het Vrijdag 1 Januari 2021, Nieuwjaarsdag, “Felis ana nobo”, zegt Ruud tegen mij en 10.30 uur, kom ik in de kamer, dik vest en lange broek aan. Het is behaaglijk warm met de verwarming aan.
Ik stapte dus wat laat uit mijn bed, alhoewel Bonairiaanse tijd is het 5.30 uur. Een bruin verkreukeld gezicht zie ik in de spiegel in de badkamer, de tegelvloer is koud, dus altijd op blote voeten, wat ik heerlijk vond, ook voorbij. Nu sta ik minder snel naast mijn bed dan op Bonaire. Mijn hoofd voelt koud boven het dekbed bij het ontwaken en kruip ik er nog een keer onder eer ik weerstand bied aan de koude. Wat te denken als je na het tanden poetsen je mond spoelt met koud water. Je hebt het gevoel dat het glazuur van je tanden springt zo koud is dat water. Op Bonaire is het koude water nog lauw. Je zult ook nooit een steenkoude douche kunnen nemen, zoals hier.

Wat een nacht. Nog nooit zo angstig geweest in het donker, ik zie dus helemaal niks. Dat voelt niet fijn, dus er maar weer uit. Zo pikdonker in de slaapkamer ben ik niet meer gewend en ook de ruimte is beduidend minder dan we in het heerlijke huis op Bonaire hadden.Een paar keer wakker en er uit geweest, denkbeeldige klamboe wegslaande, welke deur neem ik nu naar de badkamer of naar de kamer, nee die laatste niet, want dan horen we “Poes” Hier is er maar een uitweg naar de badkamer, oh nee nog een openslaande deur naar het balkon, maar dan moet ik om het bed heenlopen en dat weet ik met mijn slaapdronken kop dan wel weer/nog!
Ach ja, hoe zou het met “Poes “ zijn vergaan sinds het huis is verlaten.? 
Niet alleen aan de mensen, het huis en het eiland in totaliteit denk ik dan terug. Alles uiteraard nog zo scherp op het netvlies.

Toen we met het vliegtuig over Nederland bij binnenkomst vlogen vroeg ik aan Ruud💦💦Gaat er vandaag nog een vlucht terug naar Bonaire💦💦
Het zag er allemaal zo grijs, grauw, koud, mistig en niet (meer) kleurrijk uit, dat ik wel meteen rechtsomkeer wilde maken.

Eenmaal beneden in de kamer, loop ik een beetje doelloos rond en ik zie dat er overal wat ligt aan spullen. Een prachtig fleurig boeket bloemen (van buiten Voorburg ons toegestuurd door enkele laiverds) de eerste lenteboden en kleurig tasje met heerlijkheden steken er bovenuit van weer andere laiverds die ons in de straat hebben opgewacht met hun enthousiaste viervoeter, de buren om ons welkom te heten. Een warme “bon bini” in je eigen 🐸landje, je woonplaats en je straat. Dat maakt me blij, evenals de opwachting van vrienden op vrij rustig Schiphol met het prachtig spandoek “ Van flamingo’s naar reigers en dat op zijn Haags regahs. 🤣 met de beelden van deze twee gevleugelde dieren erbij. Zo onverwachts dit alles, wat wil een mens toch meer.

Uiteraard zijn we ook heel dankbaar hoe we op deze oudjaarsdag van 31 december 2020 weer ons vertrouwde huis aan de Hoekenburglaan 42 te Voorburg na deze 3 jaar kunnen binnengaan. Al heb ik op dit moment wel het gevoel dat ik ons eigen huis weer moet herinrichten en de eigen weg moet vinden, maar dat komt zo gaande weg wel hoop ik, al zou ik het in 1x geregeld willen hebben, maar dat gaat niet. 
Dankbaar voor alle zorg gedragen door de buren wel / niet in het bezit van onze huissleutels, familie en vrienden die een tijdje in huis bivakkeerden en alles weer netjes achterlieten, de buurjongens, die de tuin eens flink op de schop namen en de schoonmaakster niet te vergeten, die op gezette tijden eens de bezem door het hele huis haalde. Kortom het werd allemaal goed in de gaten gehouden, want ons straatje was van tevoren ook op de hoogte gebracht dat we 3 jaar naar Bonaire zouden gaan. De vrienden, die ons toen 3 jaar geleden uitzwaaiden en ons nu ook weer toezwaaiden en ons opwachtend in de straat. Hartverwarmend in dit seizoen van het jaar in een niet zo’n kleurrijk Nederland.

Weersbericht Bonaire: Het blijft regenachtig met heerlijke koele temperaturen...dat betekent gemiddeld 25 graden.
We zijn ruim een week thuis en horen wij de gezagvoerder van Bonaire, die toelichting geeft op het oplopen van de besmettingen met verschillende maatregelen daarop.

Ja en nu zijn die jaren al weer voorbij en laten we het allemaal maar eens bezinken met af en toe wat 💦💦💦en voor het merendeel met een grote 🥰glim🤣lach!
Het waren prachtige jaren na enkele “wen maanden” met vele mooie herinneringen, een grote plek in mijn 💙waar ik zeker naar terug wil.
Dat is iedereen wel duidelijk, hetgeen ik ook wel beschreef in de vorige blogs.Het buiten zijn en daarbij het schaars gekleed zijn, dat is wat nu het meeste voelbaar is. Ik wil nu die prachtige bloemen in de vaas zetten, maar dan moet ik naar buiten naar mijn schuurtje. Een ieder weldenkend mens weet nu wel te bedenken hoe dat nu voelt of......de dinsdag 29 december 2020 dat ik op Bonaire nog wat huisvuil naar de afvalbak bracht ivm poetsen van het huis of hier in ons 🐸land een vaas halen uit het schuurtje achter in de tuin.

Het komt goed en wens ik iedereen voor het nu en in de nabije toekomst veel positiefs van lijf en geest met elkaar en jullie gezin, de collega’s en allen, die  ik in die 3 jaar hebben leren kennen, waarderen en respecteren.
We volgen nog steeds de nieuwsberichten over Bonaire, totaal, in deze  warrige, onzekere en niet fijne tijden.

Ruud gaat het van mij ter totale afsluiting  overnemen na al deze blogs (23 )in de sfeer van Moi. Nu weer thuis in 🇱🇺ons frisse, grijs, grauwe 🐸land en dat het maar gauw meer licht gaat geven., want dat mis ik o.a. wel als ik kijk naar ons dagelijks bestaan in de Caribbean, Bonaire.

Warme grt’n voor jullie allen, liefs van mij, Oda voor jullie, de blogvolgers van het begin in november 2017 t/m de dag van nu.....januari 2021. 

Zoals beloofd nog wat woorden van mij ,Ruud ,hoe ik de periode op Bonaire heb ervaren. 

Iemand vroeg mij hoe ik de 3 jaar had gevonden,ik zei een bijzondere ervaring. Zijn reactie was ,maar had je het ook willen missen. Hoewel het niet altijd makkelijk was qua werk had ik het zeker niet willen missen, mede om de zaken die Oda hierboven al beschreef. 

Ik was dus als directeur van een organisatie van ongeveer 120 medewerkers verantwoordelijk voor de ondersteuning van andere Nederlandse diensten zoals bv Belastingdienst,sociale zaken, politie,IND . Het ging dan om zaken als huisvesting,salaris en fin. administratie, personeels zaken, ICT ,inkoop en facilitaire zaken. 

In de relatie tot de medewerkers was ik af en toe zoekende, wat is nou cultuur bepalend, wat heeft te maken met verschillen tussen Europese en Caribische Nederlanders en wanneer is het niet willen of niet kunnen. Zaken die voor mij vanzelfsprekend waren, waren dat dus in deze andere context dus niet altijd. En soms voelde ik de spagaat, de Diensten zeiden dan, je luistert teveel naar je medewerkers en die zeiden juist, je luistert teveel naar de Diensten. Ik heb geprobeerd mijn bijdrage te leveren dat de organisatie er ietsje beter voorstaat dan 3 jaar geleden en nu proberen het los te laten. Lees nog wel berichten en stukjes uit de digitale kranten hoe sommige zaken nu gaan. Ik ben vooral benieuwd hoe de relatie tussen Nederland en de Caribische eilanden verder ingevuld gaat worden . Roep om meer autonomie,maar tegelijkertijd niet zonder financiële steun van Nederland kunnen. Ook opmerkingen van burgers van Bonaire dat minder Nederlanders moeten komen,dat ze banen van lokale bevolking inpikken, maar tegelijkertijd goed opgeleide inwoners naar Nederland gaan om daar te werken. 

We zullen beiden de ontwikkelingen, vooral op Bonaire blijven volgen, want dit stukje tropisch Nederland heeft een plekje gekregen in ons hart . En nog zeker weer bezoeken.

En nu maar eens kijken of er een krabbertje in de net aangeschafte auto ligt en antivries vloeistof in het ruitenwissers reservoir zit 😇 De auto die we daar hadden maar niet weer meegenomen. Zou hier gekeurd moeten worden en heeft toch veel te lijden gehad door de slechte wegen en combinatie zout, zand en felle zon. Nu afwachten wanneer de container aankomt met onze fietsen en persoonlijke spullen en naar de zin van Oda nog teveel boeken. En hopen dat de sportschool en de scholen weer snel opengaan zodat ik rustig van mijn pre-pensioen kan gaan genieten😎

Ayo op zijn Antilliaans of Houdoe