de laatste blog vanaf bonaire ,nr 23

Beste, lieve, aardige en gezellige trouwe blogvolgers.....

*Masha danki voor jullie reacties op blog 22. Het stemt ons altijd weer blij om van jullie te horen elders op onze wereldbol, voornamelijk in ons 🐸land “Nederland”.

*Anderzijds ben ik ook een beetje “down” als ik jullie vertel dat dit de laatste blog Bonaire is, maar ook dankbaar dat het ons beiden goed is vergaan op dit tropische kleine eiland in de Caribbean met hun mensen, de dieren en de prachtige natuur tav de flora en fauna.Ik ga het eiland met pijn in het hart verlaten en het gaat een hartverwarmende plek daar houden in een mooie herinnering aan 3 jaar wonen en werken op Bonaire.

*Het altijd buiten kunnen zijn, de ruimte om je heen, het schaars gekleed kunnen zijn en gaan in de nabije omgeving, het geeft een vrij gevoel, het heerlijke huis met onmisbaar zwembad, de buren, de tuin waar ik heel wat uurtjes in heb zitten prutsen met veel genoegen en weinig echte groene vingers, met mijn werk op school, de kinderen en de collega’s en mijn sporten etc. ik ga dat zeker missen, alhoewel ik in Nederland/ Voorburg de draad op de genoemde activiteiten zo weer kan oppakken, als ik dat wil.

*En in mei 2021 naar India, de deelstaat Kerala, waar de zoon Sumit John van vrienden van het eerste uur dat wij India beleefden in 1992 gaat trouwen en wij Sumit John vanaf zijn 4e levensjaar kennen en dan door naar de deelstaat Bihar, in het n.o. van India, waar in het godvergeten afgelegen dorp Agaimur onze adoptiezoon Ibrahim met zijn gezin, familie en vrienden woont. Vooruitziende gebeurtenissen waar we naar uit kunnen zien tenminste als het allemaal goed en veilig kan op dat moment. Dit is wat de toekomst aangaat en nu wat er is gebeurd de afgelopen maanden en de belangrijkste zaken die mij zullen blijven van onze 3 jaren op Bonaire.

* Na ons bezoek van 3 weken in de zomervakantie juli/augustus jl. in het eigen huis (de straat, de buren) voelde dat ook weer zo vertrouwd. De ontmoetingen met familie, vrienden, school, de sport, het is allemaal zo weer opgepakt en ook daarvoor zijn we dankbaar en blij.

*Ruud mag zich nu  ook bij de (pre) gepensioneerden voegen. Een verrassing hoe dat zal gaan. Wellicht daar een blog over bijhouden. 😂

*De verschillende logeerpartijen vanuit Nederland van familie en vrienden. Het was heerlijk om ze rondom ons te hebben en dat wij vooral hen konden laten zien en beleven hoe wij op Bonaire reilden en zeilden.

*En ook hoe mooi het eiland is qua omgeving en de natuur,  *b.v.“Klein Bonaire” een beschermd onbewoonbaar eilandje in de zeer blauwe zee tegenover Bonaire, waar het lekker relaxen is een paar uur, *“het Washington Parc”  (inmiddels 13 x geweest door de verschillende logeerpartijen) en het nog meer cactussen dan dat je al zag en de ruwe zee met de opspattende golven. De uitgestrektheid. Het voelt net alsof je in het decor van een film van een wild western zit uit de periode van Winnetou en Witte Veder, de boeken die ik hebben verslonden in mijn jeugd. Op dat moment had het mij zeker niet verbaasd als ik er een indiaan en een cowboy gezeten op hun paard boven op zo’n machtige rotspartij in vol ornaat van hun kleding zag staan, de horizon afturend naar enig onheil. Het Parc blijft boeien ook na zoveel keer. We hebben een keer met 18 mensen de lange autoroute(er is ook een korte)in het Washington Parc op de mountainbike gedaan, 30 km, twee vrouwen, waarvan ik er een was en zeker niet de jongste. Het terrein is behoorlijk oneffen, veel gruis, stenen en keien, aardig droog en het gaat met dalingen en stijgingen en om van de temperatuur maar niet te spreken.

Ik bracht het er niet slecht vanaf, al zeg ik het zelf en voelde me nadien stoer en sterk.

Ruud eindigde helaas door een ongelukje met een medefietser met een gebroken 10e rib. Het was weer een heel andere ervaring dan per auto. Je voelt je dan nog kwetsbaarder en nietiger in deze omgeving.

*De verschillende stranden, maar ook wandel-mountainbikeroutes waarbij je prachtige uitzichten tegen komt, waarbij het eiland goed is te overzien. Een vlucht in een kleine Cessna vliegtuig voor 4 personen boven Bonaire laat het eiland nog eens beleven hoe het het is ingedeeld in bewoonbaar gebied en onbewoonbare achterland met de heuvels.  Door de vele tropische regenbuien zag het eiland op dat moment er zeer groen uit. Het eiland, ondanks het formaat is zeker meer dan alleen voor de zonaanbidders, snorkelaars, duikers en surfers. Er is zoveel meer wat ons betreft, alleen je moet er zelf wel op af gaan en dat hebben Ruud en ik zeker gedaan de afgelopen 3 jaar, fietsend, lopend, per auto, zwemmend, snorkelend en zelfs op het paard, zoals velen zich nog wel kunnen herinneren in een van de vele en eerdere blogs.

*Na 3 jaar wonen en werken, na een gewenning van enkele maanden ivm de altijd aanwezige warmte en het daarbij aanpassen van tempo, waarin jij je dingen, doet, zijn die 3 jaren omgevlogen, een vloek en een zucht achteraf bekeken.

*Op het moment van het starten van deze blog (september jl.)zit ik in de schaduw buiten achter het huis, muziekje aan, een grote leguaan warmt zich aan de zon en overdenkt om weer eens te plassen/ te poepen op de rand van het zwembad. Krijgt door mij geen kans. Ik kreeg een tip van een 5 jarige uit mijn groep kleuters waar ik mee werk, toen hij een foto van een leguaan op mijn IPad zag staan. Hij zei die moet je dood maken en dan kun je er soep van maken. De gewoonste zaak hier van de wereld. Ik zei dat ik dat niet durfde. Ik kreeg ter plekke een uitnodiging om bij hem thuis te komen kijken hoe zijn vader dat deed, waarop hij het onmiddellijk uitbeeldde met een stok een ferme tik op de kop. Een volwassene legde mij al eens uit dat het met een flinke steen ook goed lukte en die zijn hier genoeg.

De soep heb ik al wel eens geproefd, niet echt vies, maar de kroketten wel.

De salamanders rennen van hot naar her, de tuin volop in bloei, waar de kolibrie, zowel groen als rood gekleurd, zich te goed doet aan de bloesem, de suikerdiefjes, die in en uit vliegen en ook in huis hun piepkleine behoeften achterlaten of overal waar mogelijk nesten maken, alleen voor de lol. Eitjes erin nooit gezien, alleen wel kunstwerkjes aan vlechtwerk van twijgjes, want soms moest het nest wel worden  verwijderd uit de airco apparaten. Voortdurend een schouwspel van bedrijvigheid en geluiden, waar ik met plezier naar kan kijken.

*terugkijkend naar  woensdagochtend 9 september 2020, ik hoef niet naar school, voel  niet dat het afscheid al over enkele maanden zal zijn. Het komt wel steeds meer ter sprake, o.a. op school, verhuizing en vlucht reeds geboekt,  maar ik sluit mij het liefste er voor af. Het voelt allemaal vertrouwd en goed, ondanks dat het deze periode erg warm is, er zijn volop krekelgeluiden die je anders niet hoort alleen bij deze tropische hitte, weinig wind en “vele lympies” er op los vliegen in ogen, neus, oren, op de wimpers en noem maar op. Spuiten maar weer.

*Ook dat ik genoeg keren onderuit ging op mijn mountainbike, vooral tijdens hevige tropische regenbuien, waardoor de wegen, die ik had te rijden nog slechter zijn geworden dan ze al waren. De heuvel, die ik af moet en weer tegenop klauter is door de droogte of door de vele regens soms lastig te “ befietsen” waardoor een slipmogelijkheid duidelijk aanwezig is. Stille getuigen, de littekens op mijn been/ knie, hopelijk dat het nog verkleurd gaat worden mede door de zon. Mijn elleboog en schouder zijn na de tik ter aarde vrij netjes geheeld, al had ik weleens een poosje last van een soort spierpijn. Toch gewoon doortrappen en als het echt te slecht weer was, kwam er altijd de oplossing van een auto in mijn nabije omgeving en anders een half uurtje lopen met de fiets aan de hand. Dat gebeurde alleen als ik spontaan een lekke band kreeg. Dan zat er niks andersom en dan kwam het na een stevige vloek ook wel goed. Ruud was zo attent bij langdurige en hevige stortregenbuien mij met de auto naar school te brengen zo rond de klok van 6.15 uur.

*Door dit alles, de omgeving, de gebeurtenissen, de mensen om me heen, maakte dat ik me nu enigszins “ geworteld” voel en dan verlaat je het eiland. Ik wil er eigenlijk niet aan denken, maar het is onontkoombaar.

* Mijn Papiaments is nog steeds slecht. Ik heb er met mijn werk op school weinig mee te maken. De bevolking spreekt hier ook Nederlands en verstaan het eveneens. Mijn aandacht is er 1x in de week voor de lokale taal op de dinsdagmiddag een uur Papiamentles van juf Dailisa op school met meerdere collega’s. Verder door de week hoor ik praktisch geen papiaments en ik hou mij de rest van de week er te weinig mee bezig wat we in de les hebben gehad en daar ontgaat mij ook nog genoeg. Dus voor juf Dailisa was aan mij als leerling geen eer te behalen, helaas.

* Door de Corona is er ook hier genoeg veranderd en niet altijd ten goede van de sfeer en vooral de sociale contacten. Optredens van de groepen kinderen mbt de 10 gouden regels die worden gehanteerd door de kinderen en leerkrachten en worden uitgebeeld in een klein toneelstukje op het podium, publiek zo’n 200 leerlingen in twee optredens de aantal leerlingen verdeeld, eerst de oneven groepen, 1,3,5 ,7 en daarna de even groepen, 2,4,6,8.  Van iedere groep zijner twee, dus tel uit je winst. Kan ook voorlopig ook niet.

infoavond voor de ouders, geen ouders in de school. Dat zal zo zijn t/m ons vertrek 30 december as. In de afgelopen periode ook 3 x getest daar ik verkouden, etc was, maar steeds negatief, gelukkig.

*Een flinke heftige allergische reactie, die ik voelde opkomen als  irritatie op mijn bovenlip en in rap tempo had ik een enorm dikke lip voor de helft in eerste instantie. Koelen hielp niet. Verdomd mijn hele lip werd een grote zwelling met naar de neus toe. Het leek niet te stoppen. Wel een beetje eng, want geen idee waarom en hoe het gebeurde en tot op heden van vandaag nog niet. Dus toch maar naar de huisartsenpost in de vroege avond.

De beste man kon mij ook niet meer vertellen nadat ik alle vragen van hem had beantwoord. Pillen en zalf moeten het leed verzachten. Mocht ik het benauwd krijgen meteen aan de bel trekken. Gelukkig zakte de zwelling na enkele dagen.

Wat nog meer niet door kon gaan....maar er werd wel steeds met elkaar een prima alternatief gevonden.

*Uitstapje nieuwe leerkrachten op woensdagmiddag 30 september jl. van 14.00-17.00 uur, waarbij ik uitgenodigd was en met een bus op pad om elkaar een beetje te leren kennen, niet mogelijk te grote groep, jammer, maar genoeg andere momenten als je ze maar weet te zien en  te pakken. Dat lukte goed.

* Regattaweek oftewel de herfstvakantie, een waterfestijn voor groot en klein met zeilboot wedstrijden en veel levendigheid op de kade en op het water in het centrum van Kralendijk. Veel flamingo’s zwembanden in allerlei soorten op het water, muziek, eten en drinken, kraampjes met allerlei curiosa etc. Vooral voor hele gezinnen, vele kinderen een erge teleurstelling, waar een ieder altijd erg naar uitkijkt.

* In deze periode ook het thuishuiswerk volop aan de gang. Dat ging op zich goed en voor de kleuters , mijn deel van de leerlingen op school werd er enthousiast met elkaar activiteiten bedacht en gemaakt in het kader van het taal-tel-teken en beweegmomenten gemaakt. Toch had men elkaar kinderen, ouders en leerkrachten elkaar fysiek gemist. Bij terugkeer naar school met de handhaving van de gestelde regels was het te merken in reacties naar elkaar toe. Dat viel bij de jongere kinderen best zwaar om goed vol te houden, maar op de dag van vandaag(zondag 20 december jl.) werd het een soort van gewoonte. Al werd je van het vele handen wassen wel eens erg moe.

* Kinderboekenweek. Het ging allemaal niet door of op een minder uitgebreide en simpelere manier. De grote massale dingen vermeden, het sociale contact minimaal. Dat is nog steeds wat ik het meeste mis in deze hele COVID 19 periode.

* Uitnodiging team hier aan de Aleksandrit 22 voor het afscheid werd in etappes gedaan i.p.v. iedereen in een keer,  waarbij ik nu voor de  kleine groepjes koos en de mensen waar ik het meeste mee had  samengewerkt, was op zich erg gezellig en oké. Op het dakterras te starten en te ontdekken dat je van deze plek Curacao kunt zien was toch wel biesunder voor de collega’s en het is er ook heerlijk vertoeven. Lekker windje, ondergaande zon, niet te heet, helemaal fijn.

*Wat wel doorging,op bezoek bij een lokaal vissersgezin, verse vis (red snapper)uit enorme diepvrieskisten zoeken, bereiden van vissoep compleet met kop en ogen (het meest vitaminerijke en gezondste van de vis) met een bij behorende maaltijd maakt het tot een geslaagde en hartverwarmende dag met de collega’s van dat moment.

*Of met dezelfde mensen na hevige regenval toch op de zaterdag nu maar eens met z’n drieën naar een lokaal tentje  met idem eten, bij Mickey’s snack. Dat wilde ik graag nog bezoeken voor vertrek. Dat hebben we geweten, de ene collega verdwaald en ik met de ander collega op weg naar de lokale snackbar komen vast te zitten in een enorme modder-blubberzooi. Denise laat zich niet kennen en waarde rond in de modder/blubber om toch weg te kunnen komen, maar niks lukt. Ik kon er niet uit de deur zat klem in de blubber, mijn plastic croxschoenen zouden meteen vast komen te zitten in die blubber, losraken van de voeten  en met blote kakkies deed ik niet, want je wist niet wat de ondergrond was. Een barmhartige Samaritaan heeft ons er uit getrokken met een sleepkabel. Ik heb nog nooit zo’n auto onder de blubber/ modder gezien, zowel van buiten en als van binnen. Dine kon alles op de gevoelige plaat vastleggen als een volleerd fotograaf, maar het eten deden we daar niet meer, teveel opgelopen emoties.

Wederom een gebeurtenis om nooit te vergeten.

*Sinterklaasfeest vrijdag 4 december jl.voor het eerst dit jaar gekleurde Pieten en geen pruiken op. De Sint zoals altijd, de Hoofdpiet Ruud (klaar met het werk)en Piet Puck er anders uitziend dan gewoonlijk en geen kind viel daarover, maar geen grootse opening van het feest in de centrale hal van school met alle kinderen, maar een fantastische afsluiting met een brassband (enkele leerlingen van school, speelden ook in deze brassband)die de Sint en zijn twee Pieten begeleidde op weg naar het afscheid buiten op het plein en omringd door alle klassen, 15 groepen totaal. Een indrukwekkend geheel, waarbij de Sint duidelijk ge-emotioneerd door raakte, dat was te zien op het moment en anderzijds ook enorm van genoot, zo vertelde hij mij later nog eens.

*Tussen de bedrijven door kregen we een aanloop poes, genaamd Max zoals we achteraf vernamen van de eigenaars wonende bij ons om de hoek. Wij noemden hem gewoon “POES” Als gevonden met foto op fb gezet, werd hij een week later opgehaald, maar stond de volgende dag weer te miauwen om 7.00 uur voor de deur.

Twee dagen zonder eten en drinken, buiten de deur houden lukte niet met alle openstaande deuren, dus konden we alleen even aan de eerste wens en advies van de eigenaars voldoen, maar Poes bleef komen. We hebben nooit kunnen vermoeden dat we zo’n beessie niet echt vervelend vonden, terwijl we geen poezen mensen zijn. Ik heb ook nog nooit zo’n relaxte, aandacht trekkende of aanhalige luie kat meegemaakt. Overdag weinig beweging, misschien in de avond/ nacht op jacht. Hij heeft alle stoelen, de bank, op verschillende plekken op de grond gelegen, gestrekt of rollend/bollend spelend met onze schoenen of ander spul, hetgeen de aandacht trok.

Soms achter de salamanders( een keer zagen we eentje in zijn bek) en leguanen aan, waarbij een keer een leguaan op de vlucht sloeg voor POES en in het zwembad belandde met een loerende POES op de rand van het zwembad. Uiteindelijk kon de leguaan weg komen uit het zwembad, ik leidde POES af en Ruud ving de leguaan met een schepnet uit het zwembad en dacht daarna te ontkomen via het hekwerk van het huis, maar hij bleef klem zitten halverwege het lijf in het maaswerk van het hek. Hij kon niet meer voor of achteruit. Wie mocht hem eruit halen....moi....dus tuinhandschoenen aan en met enig trekwerk aan zijn staart(liet niet los) en enig gewurm om die gigantische voorpoten uit het hekwerk te krijgen, lukt het mij om hem ongeschonden los te krijgen. Bungelend  aan de staart heb ik hem in een boogje over de toegangspoort van het huis gemikt, waar hij versuft op het wegdek bleef zitten. Ik was toch een beetje benauwd om gebeten te worden.

* Kerst ook geen groots samenzijn in de centrale hal van de school, waarbij ik kerst 2019 nog voor de hele school op het podium over de kerstbengel vertelde die naar de aarde ging om vrede te brengen. Nu in de klas naast het traditionele kerstverhaal( er waren veel gelovige kinderen binnen de groep en goed op de hoogte van het kerstkind) een vergelijkbaar verhaal vertelde over de “KLEINE KERSTMAN” , die ook eens aan de dieren dacht om een kerstcadeautje te geven, want zij vonden het niet eerlijk dat altijd alleen maar de mensen een pakje kregen met de kerst. Ook een heerlijk verhaal om te vertellen aan de kinderen.

De ouders brachten wel eten en drinken, hetgeen bij de toegangspoort in ontvangst werd genomen door de leerkrachten. Toch een gemis voor ouders/ kinderen dat sociale gebeuren niet van dichtbij te mee te kunnen maken. Als team/ iedere groep hebben we digitaal een kerst-nieuwjaarsgroet gemaakt voor de ouders/ verzorgers etc net als de Sintfoto’s aan hen verzonden, zodat ze toch een beetje beide gebeurtenissen van dichtbij konden meemaken.

En waren beide feesten toch erg sfeervol en ook een goede herinnering.

Tevens een goed en fijn gedag kunnen zeggen aan ouders via de schoolmail en uitgelegd waarom ik wegging, ook in de klas bij alle 15 groepen geweest om te vertellen dat ik in januari 2021 niet meer op school ben. Ik vind dat iedereen daarvan op de hoogte mag zijn en zich niet op een van de eerste schooldagen zich af hoeven te vragen:” He waar is (juf)Oda gebleven, ook al heb ik alleen praktische hulp veelal gedaan in de groepen 1-2 t/m 3. Ik heb iedereen wel een keer in het vizier gehad en zij mij. Bij de hogere groepen werd ook echt doorgevraagd waarom ik Bonaire verliet. Dus uitgelegd dat ik graag blijven wilde, maar....de meeste blog volgers weten het inmiddels wel het hoe en wat...Een vraag bleef bij mij hangen en die luidde:” Vind je ons niet meer leuk” Integendeel, waar kinderen zijn ben ik altijd blij. Of: in Nederland is het door Corona toch niet fijn om daar te zijn, dan ga je hier toch niet weg?

Ik vond dat het kind ook wel gelijk had, dus ik heb ik de tegenstrijdigheid die er is bij mij ook verteld. Dat waren ook speciale momenten evenals op de vrijdagmiddag 18 december jl. de laatste schooldag bij het hek gaan staan om de ouders, zeker vanaf het begin 2018 kennende persoonlijk gedag te zeggen. Dat werd als zeer prettig ervaren aan beide kanten. Ook kon ik hen meteen bedanken naast de waarderende woorden van de mensen en het vertrouwen in mij, als voor de lieve attenties die ik mocht ontvangen.

Speelde Ruud een potje basketbal met kinderen uit groep 7/8. Ieder de eigen passie en met elkaar een zeer fijne afsluiting trapte ik om 14.30 uur voor het laatst mijn vertrouwde bergje op naar ons huis. Ja en toen kwamen toch de 💦💦💦💦💦💦eenmaal thuis.

*En op de valreep, een grote verrassing weer een vlucht met de collega van Ruud, Nigel als piloot. Dit keer vanaf Bonaire naar Klein Curacao en naar Curacao, daar even landen en met een doorstart meteen weer doorvliegen, terug naar Bonaire. Ruim 1 uur en 15 minuten in de lucht. Wat wederom een enorme belevenis en zijn de verschillen tussen klein Bonaire en klein Curacao, evenals Bonaire en Curacao goed te zien. Ik de vorige keer de plek naast de piloot opgeëist, nu mocht Ruud daar zitten. Toch een beetje jaloers, maar voelde me toch een bevoorrecht persoon & bofkont om weer te kunnen mee vliegen op deze zo andere route in de lucht.

* Verhuizing: inmiddels is het zondag 20 december 2020. Het is hier in huis een wir war aan spullen gesorteerd op breekbaar, keuken-kamer, badkamer, slaapkamerspullen, want er wordt woensdag 23 december as ingepakt en staat de container voor het huis. Zal het dan eindelijk echt tot mij doordringen dat we teruggaan.....voorgoed naar Nederland.

*Maar terugkomen op Bonaire doe ik wat mij betreft op zeker om “de laiverds” die door de Coronatoestand niet naar Bonaire konden komen en zo graag wilden,  alsnog als gids op te treden en hen kennis te laten maken met Bonaire, eiland in de zon. Gaan we een appartementje huren en een auto, de meesten kunnen rijden en toeren we over het eiland en kan ik een ieder alsnog laten zien en horen hoe wij het beleefden die 3 jaar, tevens kan ik mijn dierbare plekken/ mensen/ kinderen gaan herontmoeten. Ook niet verkeerd.

Een goede gedachte en een fijn gevoel om mee af te sluiten. Woensdag de 23 ste dec. komen ze inpakken voor de container en moet de computer ook mee, daarom moet ik deze blog nu gaan afsluiten. de komende dagen voor ons vertrek nog een paar mooie gebeurtenissen:

* Kerstnacht om 20.00 uur beleven  in de kerk waar ik regelmatig tijdens het verblijf op Bonaire naar toe ben geweest, zit er misschien ook nog in, als het niet te vol gaat worden.

Het “SAMEN ZIJN” met meerdere in zo’n ambiance en de periode van het jaar spreekt mij aan, zeker als er over het algemeen lokale mensen deze kerk bezoeken. Daarom mocht ik er ook graag naar toe gaan op mijn fiets op de zondagochtend totdat Corona er de klad in gooide.

*Eerste kerstdag uiteten, want de koelkast/ vriezer zal nagenoeg leeg moeten zijn. En het eiland gedag zeggen aan het water is ook wel sfeervol.Tweede kerstdag bij de buurvrouw en mijn collega uitgenodigd, een heerlijk rustgevend gevoel en dan is het nog maar enkele dagen, huis schoon opleveren.

* En dan komt de terugvlucht✈,30 december 2020 om 17.10 uur en zijn we oudejaarsdag 31 december 2020 rond de klok van 10.00 uur op Schiphol en zo rond 12.00 uur kunnen we de sleutel hopelijk in het slot steken  in ons huis in Voorburg.

Warme 🙏grt’n 🙏 van Ruud & Oda voor iedereen en alle trouwe blogvolgers.

Ook een masha danki aan jullie allen om op deze wijze dichtbij bij ons te blijven de afgelopen 3 jaar.

🌴🙏🌴Tot slot: 🌴🙏🌴Masha Danki Bonaire dat we jou hebben leren kennen en waarderen  als dat prachtige kleine eiland in de Caribbean met al de mogelijkheden, die je ons geboden hebt in het leven van alledag, te weten op het eiland, boven water, onder water, hoog in de lucht, kortom het wonen en werken in deze afgelopen 3 jaar.

Een diepe buiging!

Liefs 💙en warme grt’n 🌴🙏🌴vanuit Bonaire, Aleksandrit 22, de wijk de Republiek, voorheen te Belnem, Kappricornio 14.🌴🐢🌴 “ AYO”✈

ps, Ruud zegt net dat hij als we in Nederland  zijn hij nog een blog zal doen over zijn ervaringen, dus er komt nog een nr 24